Uwa Ina bor abis mumasa. Seng pake lama, samua makanang su pinda ka atas meja. Sondor pangge lae, Tata Boni su tarek kadera, trus dudu di muka kapala meja.
Tata nganga satu abis satu, makanang pung uap su maso idong. Tata talang luda, su seng tahang par bakira. Mar Uwa Ina rupa orang ilang-ilang.
“Ina e? Mari jua la bale papeda!”
Tata Boni sondor tau, Uwa ada kaluar iko pintu balakang. Kage lae, Uwa su bale deng Memi deng Mima.
“Ah tuang dosi. Ale su bale pangge tikus kalapa dua ini kumbali. Biking rugi-rugi saja!” Tata Boni pura-pura sa.
“Boni jang barekeng mudel bagitu. Orang birman tuh dar dolo bagini, kio!” Uwa bilang bagitu langsung badiri di muka sempe Ouw yang pono papeda panas-panas.
“Tata Boni pung har jadi kapa?” Bilang Memi waktu dong dua Mima su dudu.
“Bukang, Memi! Ini har jadi beta tanya Uwa Ina, lah Uwa Ina mangaku. Itu kajadiang su lama. Beta STM, UWA SKP!” Balas Tata.
“Bap Kam! SKP itu apa lae, Tata?” Mima penasaran.
“SKP itu Sekolah Kepandaian Putri. Katong STM laki-laki sasaja, katong pung tampa lur nona itu SKP. Nona-nona samua satu skola. Abis dong balajar mumasa, manjai baju, bagitu-bagitu!” Tata bicara deng sisa-sisa ondos.
Dong dua laki-bini deng birman kiri-kanan asek makang. Tengah makang itu, bor Uwa kase tau, har ini sangaja biking makanang laeng dar har laeng.
“Papeda, samua su tau. Har ini makang deng ikan kua aer garang. Samua su tau. Cakalang asar dar Galala. Trus ini sayor, kohu-kohu. Sayor yang sana, kelor masa bening. Ini ada patatas ungu dari Talaga Kodok, lalu yang sana pisang raja masa rabus deng kuli. Pisang dar Hila. Colo-colo ini pake lemong cina dar Ameth, pulau anyo-anyo!” Begitu, Mima pung strori makanang di meja.
Tata Boni deng birman dua seng banya bicara, tagal ada isap papeda, minong kuah, balong lae colo-colo pung padis.
“Dong tau, apa yang istimewa dar samua makanang ini? Seng tau to? Beta kastau. Samua makanang ini sondor pake minya kalapa ato santang. Trus, sondor ada nasi har ini. Bukang baras abis. Baras ada tambong sana. Mar, kalo katong harhari makang bagini, lebe sehat, lebe hemat, lebe enak! Ka bagemana?” Tanya Mima.
“Uwa su mulai takotang mati jadi su molai bapili makanang. Takotang kolestrol lebe, asam urat, asam lambung …!” Kata Tata.
Amper lai, Memi deng Mima pung leher tasangko makanang, tagal mo makang ka mo tatawa.
“Aduh, maaf yah. Tete Manis jauhkan. Sagala panyake kutok akang seng datang par beta pung diri!” Balas Ina.
Dong ampa bakira deng spanen. Suwet malele. Mulu padis, mar tambah tarus.
“Mar beta laste-laste ini, beta rasa jantong pukol seng rata!” Kata Uwa Ina, waktu su bula-bale sondo di dalang piring.
“Jang tako, Uwa Ina. Ruma Saki Laimena sakarang su bisa oprasi jantong. Seng parlu pi Makassar ka Jakarta lae. Pi Rumahtiga deka-deka, tau Uwa pung jantong aman,” kata Memi.
“Mar Ina e? Katong su kaweng sampe anana su basar, sampe dong su pi tinggal rumah sandiri, har ini bar beta dapa dengar ale mangaku sake jantong! Mangkali ale hati sake hidop deng beta?” Tata mulai pancing bakusedo, deng senyum ondos-ondos.
Uwa Ina mulai riwayat panjang lebar. Jantong tapukol seng rata, bukang tagal jantong lombo. Ini tagal sabang hari baca barita di media, kajadiang aneh-aneh.
“Kal nganga hape, lia barita, langsung jantong tapukol!” Jelas Uwa.
“Contoh barita apa, Uwa Ina?” Tanya Mima.
“Banya, Mima e. Ini paleng baru. Polisi pangkat Ipda dapa pecat tagal baku piara, sampe kaweng deng parampuan laeng sondor maitua tau. Su bagitu, kas tinggal ana bini, seng kase gaji par dong hidop harhari! Padahal, maso polisi itu seng gampang. Ini so maso, lalu kaluar gampang-gampang. Pecat sondor hormat!” Uwa Ina ure akang.
“Batul, Uwa. Polisi, tantara, PNS, pegawai swasta, dong su dapa hidop bae-bae. Mar mangkali hidop kurang ucap syukur par Tongala, satu dua orang ini kas pica dong pung balanga sandiri!” Komentar Memi.
“Ada barita apa lae, Uwa Ina?” Tanya Mima.
“Mima, ale seng baca itu ada mama satu, sirang aer panas mandidi par ana gandong sandiri umor 7 taong? Ini satu lae yang biking jantong pukol seng rata. Stenga mati par barana, abis itu sirang deng aer panas. Kira ayam potong kapa lah musti pake aer mandidi?” Tanya Mima.
“Beta bilang dong tiga. Nagara ini, dong urus akang takaruang. Demo banya-banya, harga-harga di pasar sampe di langit, orang stres, sake jiwa. Otak gring-gring tagal seng tahang deng kaadaan. Orang stres, gampang tabakar, gampang bikin bodo-bodo,” jelas Tata Boni.
“Kurang hiling kapa e, Tata? Pancing Memi.
“Bukang! Itu padede, hari loga-loga macang di lagu. Sio nona e, beta su lombo. Dengar ale pi skola tiga taong, talalu lama e. Lama ama? Tiga taong saja mo!” Kata Tata Boina lalu bajalang pi tekan tombol-tombol amplifire di atas lamari.
Kage lae, lagu Tabola-bale nae. Tata bale ke meja deng goyang tabola-bale.
“Katong pung lagu itu musti kase harapan, kase sukacita, kase hidup, kase samangat, bukang patah-patah hati, lombo-lombo!” Kata Tata.
“Beta ini, umor su 57 taong. Su tua, su makang asang garang cuka, empedu samua. Tali poro su biru. Manara dalang su bakapor. Jadi beta seng bisa lombo. Mar kalo lia dong bakalae lalu pele jalang umum, oto antri panjang-panjang tagal seng dapa lewat. Sapa jantong seng lombo?” Uwa Ina stress kumbali.
Padahal bor abis makang, Memi, Mima, deng Tata Boni su badiri goyang tabola-bale. Uwa Ina nganga sa. Mar seng barapa lama, Uwa minta kase stop lagu. Lagu stop, goyang stop lae.
“Tolong bawa beta ka ruma saki Laimena do. Beta jantong tapukul seng rata, tagal lia tiga orang goyang tabola-bale. (Manu Tura Meten)