Tata Boni su neces. Kameja hawai-hawai, calana jins karet hawon-hawon ramas kaki. Capatu The Police kaya ana skola dolo-dolo. Rambu stel sadiki mangga isap. Tamba satu lai. Kacamata reben. Seng pake di mata yo, pake di kapala.
Paitua su bula-bale foris, pagar, foris, pagar kumbali. Tabaku sabatang su mo amper puntung. Mar Uwa Ina balong kaluar-kaluar.
“Ina e. La cuma mo pi ka Pante Talake deng Wainitu situ kabawa, ale baganti sloyor kapa kong sampe lama bagini? Skang smengkeng tabal aspal, bada Viva nomor 5 kapa, cueee! Capat jua, nyora e!” Tata bataria deng baterek rata dek.
Bagitu Uwa Ina kaluar, amper lai Tata hek lah kerko. Bagemana seng? Uwa asu pake calana umpan, kurang sadiki lae dapa lia salekar-salekar.
“Ina, bertobat Ina. Sorang mo pamer bitis cakalang deng paha tatihu par om-om sapa? Seng bisa! Ganti! Trening spak. Lakas. Jang anana muda dong biking konten lah ale viral!”
Ina hati nae-nae mar terpaksa bale baganti. Bagitu muncul kumbali, Tata Boni pica senyum pisang abu-abu.
“Bagitu kah!”
Tata lia Uwa su pake calana panjang batek kaeng lombo-lombo rupa kaeng bali. Tatutu sampe mata kaki, bakudapa deng capatu kets warna tai bebe. Pas sudah.
Uwa Ina mo maraju mar Tata su loko dalang tangang, lalu depa kaluar rumah.
“Bawa ukulele par apa, Tata?” Uwa Ina penasaran lia Tata bawa ukulele.
“Eits, pertanyaan salah kapa e. Ini kota musik, Ina e. Musik musti kaliatang di mana-mana. Jang sampe tinggalang. Kalo orang barat bilang, say it with flower, katong di sini musti bilang, say it with music. Bagitu, Ina!”
Tata stori panjang lebar. Satu dua ana skola deng mahasiswa dalang oto len 3 ada taru kira Tata. Dong senyum tampias lia Tata pung dalang muka. Muka balong pica lai su lucu gampang.
Turung di Talake, Tata dan Uwa bajalang lenggang kangkung. Langka plang, ron sampe deka Christian Center. Dong dua iskerek, sorang bataria.
“Bapa sumbayang. Kalo tua-tua su biking diri rupa anana baru garser, no katong bisa apa?”
Wate deng Uwa kanal batul. Itu Memi pung swara. Buang mata ka arah suara, ya sio. Memi deng Mima ada pica tatawa di talit. Wate seng kalah slak. Laki-laki salalu pelor banya par tembak dong dua.
“Memi deng Mima, beta tanya. Minggu sore bagini, dong dua ada di sini, barang dong dua ada hubungan apa? Kalo bilang birman, beta su tau. Kalo bilang kunyadu, beta jua su tau lai. Mar, yang beta balong tau, dong dua su tarika bulu mata bagemana ini?” Bagitu sudah Wate pung gaya pakal.
“Sio, Wate. Beta deng Memi ini sondor tarika mudel-mudel. Hawon-hawon, tamang dari rokodok sampe sarjana salalu satu kalas. Katong dua pung hubungan ini, orang banting meter seng dapa. Mo jalus, mo camburu, ma bakanor, terserah,” kata Mima.
Tata seng ambe pusing. Laklaki su loko ukulele, lalu stel nada. Kacamata di atas rambu, akang su dudu di mata.
“Kebetulan paskali, dong dua ada di sini, lebe bae, dong dua yang pegang kamera jua. Soalnya kalo Uwa Ina, akang salalu gumantar kaya orang damang goyang,” usul Tata Boni.
Mima deng Memi sama-sama loko hape, lalu stel kamera, siap rekam. Tata su ambe posisi badiri nganga ka dara par kalo di kamera bisa lia Laha sampe Tanjong Alang. Matahari maso-maso.
Mar bagitu Uwa Ina rekeng tiga, dua, sat, eksyen, ada ana muda satu di situ bataria.
“Om, jang marah beta. Om dong bikin konten sini seng apa-apa. Bagus lae. Mar jang sandar di prasasti musisi ini, Om. Nanti akang luntur. Barang, ini musisi legendaris samua pung prasasti di sini, Om. Danke, Om!”
Pas ana muda itu pi, Tata dong ampa lia akang prasasti itu.
“O iyo, ini Bob Tutupoly pung nama. Dong tulis akang pelantun lagu Lidah Tak Bertulang,” kata Mima setelah rabe mata pake senter hape tagal su mati-mati glap.
“Apa? Lidah Tak Bertulang? Sabarang dapa. Dong yang karja prasasti ini pung tulang jua bae. Itu lagu pung judul Tinggi Gunung Seribu Janji. Memang karja takaruang. Sondor tanya-tanya. Sondor baca!” Tata paleng emosi sampe su lupa biking konten.
Dong ampa pindah tampa lia di prasasti sabalah. Sondor dapa baca. Huruf samua su taapus. Di seberang ada prasasti yang pung huruf bisa baca sadiki.
Memi rabe mata. Lalu coba baca. Bae jua. Brury Pesolima Marantika penyanyi lagu Widuri.
“Apa? Widuri? Satu lai kumbali. Widuri itu Bob Tutupoly pung lagu. Ini karja slordig! Puih!” Tata Marah-marah.
“Naumang sapa yang karja akang barang ni, Tata?” Uwa Penasaran, sambil bajalang pariksa satu par satu prasasti.
Dong tiga tarpaksa bajalang iko Uwa. Dong jua rekeng prasasti ada barapa biji. Sampe di ujung, pas di prasasti ka 33, ada prasasti Andarinyo Vokal Grup. Mar akang su baku lengket deng bak sampah di situ.
“Satu lae kumbali. Dong kira andarinyo colo panta di bak sampah kapa kong taruh bak di sini?” Giliran Memi bacabar.
Dong ampa ansprak lalu sepakat mo bawa akang masalah prasasti ini di acara Wali Kota Jumpa Warga (Wajar).
“Stel kase nama prasasti. Nisan di kuburan jauh lebe bagus dar prasasti mudel bagini. Ini pasti pake Rugos pung karja sampe gampang taapus!” Tata mulai bacico kumbali.
“Rugos itu apa, Tata?” Tanya Mima.
“Hahaha kantara antara kalamareng sore. Rugos itu, huruf gosok. Huruf di palastik mudel stiker, tinggal goso. Kalo kana ujang deng panas, memang luntur. Kusu dong nih!” Tata balong tenang.
Matahari su pas tapele. Uwa Ina usul, lebe bae Tata biking konten di antara Prasasti Andarinyo dan Bak Sampah.
“Badiri kuti ukulele sini lah manyanyi!” Mima bageser pi badiri di tampa yang pas.
Memi dan Mima akor deng usul Uwa. Mar Tata balong dapa slak.
“Badiri di situ, kuti ukulele di situ, manyanyi di situ, akang pung romantis di mana?” Tata protes!
Memi deng Mima tacigi. Batul juga apa yang Tata bilang. Mar Uwa seng undur.
“Hidop ini, seng parlu samua hal musti romantis. Seng samua musti manis sang gula saparua. Ada jua asang kaya cuka, ada jua padis macang cili, ada jua pahit macang sageru. Par apa? Par katong bisa tau sagala rasa, sagala sisi, sagala jiko!” Uwa riwayat jua mo.
“Batul juga. Jadi, beta musti bawa lagu apa?” Tata penasaran.
“Sapa Lai dar Edie Latuharhary. Dodie pung papa!” Jawab Uwa mantap.
Tata angguk kapala mar mangaku lupa lirik. Memi dan Memi bilang: Galap! Balong parnah dengar.
Tata mulai cari nada. Memi deng Mima pake tiap-tiap pung kamera hape. Bagitu musik pas, sondor ada yang bataria eksyen atau cut. Langsung saja. Tata ukulele, Uwa vokal, Memi deng Mima juru kamera.
Uwa Ina lipa jua mo:
“Tamang, om-om deng tanta-tanta dong
Mari, katong bakumpul di Ambon
Sio sayang e, jang pandang bulu deng muka
Katong samua orang sudara
Satu sempe satu tajela
Dolo tete deng nene dong bilang
Jaga katong pung tana bae-bae
Sio sapa lai, kalo bukang katong jua
Par jaga akang, par bangong akang
Daerah Maluku Manise
Hutan kalo gundul, ancor sini ancor sana
Banjir seng kase ampong lae
Burung-burung ilang utan-utan sunyi tado
Seng ada suara lai
Mari jua he, rame-rame
Katong jaga bae bae
Sio sapa lai
Cuma katong, ale”
Su malang di rumah, mo aplod akang video “Sapa Lai” di YouTube, baru Tata Boni bataria Uwa Ina. Ina datang deka laptop, tampa Tata biasa karja.
“Beta baru dapa sadar, Ina!”
Ina penasaran. Maitua tunggu saja, kata Tata mo bilang apa.
“Iko beta pung skenario, pi Talake itu par beta kuti ukulele deng manyanyi, bukang ose. Mangapa su tabula-bale bagini? Ose yang manyanyi?” Tata protes.
“Tau ose. Biar saja jua. Memang dunya sakarang samua su tabula-bale,” Uwa bilang bagitu lalu bale balakang, seng mo lama-lama di situ. (Manu Tura Meten)